Bell'Abruzzo

Dinsdag trekken we het binnenland in. We gaan naar Atri. We rijden erheen met de prachtige bergtoppen van het Campo Imperatore Del Grande Sasso op de achtergrond. Er moeten volgens mijn boekje nog beren en wolven leven. Die komen wij niet tegen. Wel wat aangereden vosjes op de weg.

De gevolgen van de erosie hebben zelfs een naam. Het zijn de Calanchi. Prachtige strepen die over de bergen lopen, een natuurwerkje dus. Wat minder is zijn de slechte wegen. We moeten vaak slingeren om de scheuren te ontwijken. Er zijn veel wegomleggingen en -versmallingen. Het lukt ons toch om Atri te bereiken, een mooi stadje in de heuvels van de Abruzzen.

Het eerste dat we zien als we het dorp binnenlopen is een kunstateliertje met openstaande deur. We zien prachtig beeldhouwwerk in de etage en gaan even naar binnen .De kunstenaar zelf, Ugo Assogna, toont ons iets van zijn werk, legt uit dat hij in Milaan een expo heeft op het gebied van Food. Dus opgemaakte borden met sushi, taart, gebakken eitjes etc , veel ook van Cararamarmer! Dat herkennen we nu gelijk. We gaan hem volgen op Facebook.

Op het grote plein een Duomo die prachtig beschilderd is, een theater dat in Parijs niet zou misstaan, en natuurlijk terrasjes voor de ochtendkoffie. We hebben er een goed uitzicht op de plaatselijke bevolking die 's morgens redelijk actief is.

Er zijn natuurlijk specialiteiten te koop op het gebied van eten en drinken. Likeurtjes en koekjes van zoethout gemaakt, een soort peperkoek. En ook hier zie ik weer het zwarte brood.

De Duomo blijkt een van de 7 kerken te zijn die het kleine plaatsje rijk is. We lopen de route en bezoeken er een paar die open zijn. Het klooster San Chiara heeft een vondelingenluikje!

We wandelen door de kleine straatjes, ik bezoek ook wat winkeltjes en koop een leuke jurk voor morgen...mijn verjaardag.  Op een pleintje op de rand van de berg wanen we ons op een balkon. Er staat veel kunst.

Bij de paatselijke bakker halen we brood, een soort dubbelgevouwen deegflap met een omelet met kaas erin, eierkoeken en toch maar een zwart broodje. Het doet raar aan, maar je proeft eigenlijk niets, dus waarom ze het zwart kleuren? Het is een toevoeging van carbon, vertelt de verkoopster. We picknicken onderweg.

We rijden dan naar Penne. De wegen zijn niet veel beter. Er staan veel verlaten panden en prachtige poorten in het stadje, ook hier veel op te knappen. Maar de huizen die wel bewoond zijn hebben een bloemenpracht!

Het laatste plaatsje voor deze dag is Loreto Aprutino. Volgens de gids hebben hier heksen, tovenaars en slangenbezweerders gewoond! We zien het uit de verte al boven op de berg liggen. Er moet een Abdij zijn net buiten het stadje, die gaan we eerst bezoeken. Hij blijkt gesloten. Er staan wat oudere mannen bij te wachten op? Is het een plaatselijke sportclub? Er staat een bus gereed. We hebben volop bekijks. We gaan even op een muurtje zitten, het is weer erg warm. Blijkt dat daar rommel uit een boom op valt, mijn zwarte jurk helemaal onder de gele plakrommel. De mannen wisten het!

De vrouwen van het plaatsje zitten in de kerk, een helgeel geschilderd smal gebouwtje. Er naast ligt een straat die naar het kasteel gaat, volgens mijn IPhoneapp. We volgen het weggetje tot het ineens is afgesloten, de weg is helemaal weggezakt er zijn ook weer de nodige huizen ingestort. Er staat nog een auto bedolven onder puin in een groot plastic zeil, wachten op de verzekering?

Het kasteel is langs deze weg niet meer te bereiken. We besluiten een supermarkt op te gaan zoeken en naar de camping terug te gaan. Het is daar op het terras met uitzicht op de bergen en het water goed toeven!

Woensdag 10 juni, mijn verjaardag. We hebben dit de afgelopen jaren al vaak in het buitenland gevierd, een paar keer in Frankrijk, vorig jaar in Praag. Dit jaar had ik thuis in de gids mijn oog al laten vallen op L' Aquila wat het tweede Rome wordt genoemd. Toen we in Europegarden arriveerden heb ik een boekje van de omgeving gekregen van de dame aan de balie. Ze vroeg of we bepaalde plannen hadden. Toen ik ook L' Aquila noemde zei ze dat we daar echt niet naar toe hoefden te gaan. De plaats was in 2009 getroffen door een aardbeving, er was niet veel moois meer te zien. Maar....wat ik in mijn hoofd heb....ik wilde er toch graag naar toe. Misschien was er van al dat moois nog wel wat gespaard gebleven?

Dus mijn nieuwe jurk aan, dwars door het Parco National del Grand Sasso. De bergtoppen nog schitterend met sneeuw. We nemen wel de tol, hierdoor ga je via de tunnel van zeker 10 km dwars door de hoge bergen. Als we bijna in de stad zijn zien we de tientallen bouwkranen al in de lucht draaien. Er wordt volop gewerkt. We kunnen de auto met gemak parkeren, hoeven niet ver te lopen voor het oude centrum. Bij de ingang staat al een modern nieuw gebouw. Er voor staat de fontein nog afgeschermd met hekken en planken. Die is nog niet aan de beurt geweest denk ik.

Eenmaal in de smalle straatjes schrikken we toch wel even, het is een chaos, overal werkvolk. De huizen zijn gestut, er staan - het lijken wel kunstzinnige - enorme steigerwerken. De ooit prachtige winkels zijn af en toe nog wel te herkennen aan de reclame, maar alles is afgezet en na 6 jaar is hier nog geen gewoon leven mogelijk! We lopen naar de Piazza Duomo, drinken in een van de weinige herstelde cafeetjes onze koffie. De man achter de bar zegt zelf ook een beetje hopeloos te zijn, er komen in de ooit toeristische trekpleister nog maar weinig bezoekers.

Ook de mooie galerieen zijn gevuld met bouwmaterialen, de witte lampen hebben centimeters stof. Hoe krijgen ze dit ooit weer in de oude staat? In een bar zien we de tapkraan nog tussen de stellingen. We maken een praatje met een oudere man. Er blijken hier 65000 mensen dakloos te zijn geworden. Er kwamen 309 mensen om. Ook horen we nu dat de wederopbouw niet verloopt zoal zou moeten.Er staan rijen met borden waar per monument, kerk, palazzo op staat wat er gaat gebeuren, wanneer ze beginnen, wanneer het klaar moet zijn, en de prijs. Maar door  plunderingen in het begin, corruptie, maffia etc zijn de burgemeester en verschillende wethouders al af moeten treden. Het kan nog wel jaren duren.

Wat bijzonder is, dat er wel een kerk tot in de gedetailleerde originele beschilderingen is gerestaureerd. We zijn in Italie dus! Er is die morgen ook een mis. Er komen van alle kanten oude mensen aan lopen. 

Ik koop bij het enige souvenirwinkeltje een plattegrond van de stad. Er blijkt buiten het centrum nog wel wat overeind te staan, dus die kan van pas komen. Ik praat met de man en zeg hem dat ik veel bewondering heb dat hij toch zijn zaak weer heeft geopend. Het leven is zwaar, zegt is. Ik wil de 50 eurocent pakken, hij legt zijn hand op zijn linkerborst en ik krijg kaart kado! Later ga ik terug om nog een prachtig boek van de Abruzzen met heel veel foto's van deze ooit zo prachtige stad bij hem te kopen. Ik vertel dat ik over tien jaar zeker een keer terug kom. Hij lacht daar maar eens om....de toekomst is onzeker!

Op het plein is een tweede cafeetje, we nemen nog een bakje, ook hier weer de zwarte croissants, maar die slaan we over. Er zitten twee jonge knullen van een jaar of 17. Ze vertellen dat ze in het centrum hebben gewoond en nu nog steeds in een noodwoning zitten die na de aardbeving is weggezet. De jongens waren toen 11 jaar.

Het indrukwekkende, statige kasteel is ook geraakt. Er liggen ook daar de nodige bouwmaterialen. Het museum heeft een vrolijk geschilderd, tijdelijk houten onderkomen. Een van de trekkers is toch de roze-witte kerk Santa Maria di Collemagio net buiten de binnenstad. Ik koop bij een biologisch winkeltje zuurdesembrood en pecorino. De man wijst met zijn mes op de kaas, ik knik zomaar ja. Het blijkt een stuk van 16 euro te worden! Ach, de economie hier is gesteund. Ik eet er heel de week nog van! De kerk lijkt in eerste instantie niet erg getroffen, maar als we er aan de zijkant langslopen zien we dat een groot deel van het dak toch weg is. Het is afgezet met platen. Je mag er niet meer binnen. We rijden met de auto nog even langs de Fontanelle delle Novantnove Canelle. De fontein met de 99 koppen. Die is ongedeerd. Het is dan ook een laag bouwwerkje net buiten de stad. Een oud baasje zit er koper te bewerken voor zijn huis in de stellingen. Ik koop een kerststalletje.

We verlaten de indrukwekkende stad en rijden dit keer niet via de tol, maar rond de bergen. Een omweg, maar wel de moeite. Het is het Parco Nationale della Majella. We zien weer de prachtige dorpjes tegen de berg en kiezen Popoli om wat te gaan drinken. Het plaatsje is niet zo veelzeggend, maar de uitvinder van de helicopter en de Vespa heeft hier gewoond.Dat wordt natuurlijk uitgebuit. Een leuk detail is het riviertje de Pescara, stroomt hier door het dorp en loopt naar de kust naar de stad Pescara. We hebben er eerder deze week via de prachtige brug overheen gelopen.

We stoppen nog in S Valentino in Ambruzzo Citeriore, een mondvol voor een piepklein dorpje, maar wel met een amber- en fossielenmuseum. Helaas staat de deur uitnodigend open, maar is er niemand bij de receptie. Voor het geld hoef je het niet te laten. 65 plus gratis... anders 2 euro, en voor 3 euro krijg je ook nog een ijsje erbij! Dan maar gewoon een ijsje op het pleintje!