Tweede deel Silvi Marina Abruzzen

Donderdag trekken we le Marche in. De wonderschone stad Ascoli Piceno zoals het boekje belooft! Het is langs de kustlijn dik een uur rijden mede door de vele stoplichten. Ik bekijk de beschrijving en plattegrond van het plaatsje en tel alleen al in het centrum 26 kerken! We parkeren 1500 meter buiten het centrum en wandelen er op het gemakje naar toe. 's Morgens is het zo heerlijk! Dan eerst de gebruikelijke ochtendshot koffie. We lopen volgens de plattegrond, zien idd veel kerken! Waaronder de kathedraal di Sant Emidio met een prachtige crypte.

Heerlijk is het ook op de prachtige pleinen. Er rijdt een treintje rond, maar wij lopen nu eenmaal graag. Op een van de pleinen is het weekmarkt.

We kijken in onze gids en dan komt er een man vragen of we hulp nodig hebben. Hij vertelt ons dat er veel Romeinse kenmerken aan de gebouwen zijn te zien. De onderste stenen(de Romeinse) zijn flink groter en hebben een andere structuur. De stenen van veel later toen de boel terug werd opgebouwd zijn veel anders. Hij verwijst naar de travertin marmeren deurstijlen van de kerk. Dat zouden wij zelf natuurlijk niet zo snel zien. Ook is er nog een gedeelte van de oude straten te zien en het Romeinse stratenplan is nog terug te vinden in de stad. De man blijkt uit Napels te komen, maar woont al lang in deze regio. Hij wijst op zijn trouwring. Ik vraag wat zijn beroep is, hij werkt bij de inkomstenbelasting voor het Gouvernement. Een Italiaanse collega dus...van mij is dat al bijna 40 jaar geleden. Hij is waarschijnlijk in de baas zijn tijd, een echte ambtenaar!

We zoeken op zijn aanwijzingen de opgravingen van de straat op en komen terecht bij een prachtig gebouw, de Italiaanse Bank. Hier staan bij alle banken bewakers zelfs met geweer. Anders schrikken de stenen leeuwen wel af. Binnen zien we prachtige loketten, buiten is er een kleurrijke plafondschildering onder een afdak. Het is een en al sier.

Op de grote Piazza eten we de specialiteit van de streek. Het zijn gevulde, gefrituurde olijven, balletjes met gepaneerde mozzarella, truffelballetjes, een zoet gefrituurd blokje, heerlijk met een wijntje er bij.

Ze heten Carsoccio, we komen ze hier in de buurt overal tegen. Een andere specialiteit zijn de gesuikerde amandelen, genaamd confetti. Die lust Kim graag, dus een doosje mee. Op het plein is ook een leuk kledingzaakje, ik loop even binnen en zie een mooi jurkje. Vanwege de warmte heb ik problemen met mijn kledingvoorraad. Het is leuk geprijsd, dus ik neem het maar. De verkoper heeft een maand of 8 in Amsterdam gewerkt in een hotel op het Rokin. Hij vindt het heerlijk om met Nederlanders te praten, wij zitten met onze hapjes op het terras bij zijn buurman. Een gezellige onderbreking  weer. Het plaatsje ligt ingesloten tussen twee rivieren, de Rosara en de Torrente Castelano, er zijn genoeg mooie bruggetjes, veel groen langs het water, we maken er nog een wandeling langs. Er staan een paar flinke torens, het lijkt een beetje op San Guilliamo in Toscane. Het boekje had gelijk, het was de moeite waard!

Binnendoor terug langs de bergweggetjes met de arendsnesten, ze blijven mooi. We hebben nog tijd om in Teramo te stoppen. Het is een flinke provinciestad. Er staat niets van in de Capitoolgids, maar de ANWB -atlas van  Italie heeft hem rood onderstreept, er moet iets te zien zijn.

En het is zeker bezienswaardig, Romeinse resten, een amfietheater, prachtige galerijen en veel mooie architectuur. We nemen eerst  koffie op het mooie plein tegenover de kerk.

Ik ga voor een cafe freddo, heerlijk gekoeld, goed voor de dorst en je krijgt gelijk een oppepper. Het is weer goed warm. Daar gingen we dus voor, maar af en toe.... Ben heeft Wifi-verbinding, hij blijft lekker even zitten en ik loop nog even een rondje. Verderop zijn de huizen zelfs nog mooier. Het is een bijzonder elegante stad. Vooral de galerijen met winkels spreken mij altijd aan. Het Milaangevoel.

Voor we verder rijden misschien nog een ijsje? We lopen een gezellig zaakje binnen. We bestellen een ijsje met twee bolletjes. Ben wil er slagroom bovenop. De man begint een bol te maken, dat doen ze met een spatel, daar komt in een draai steeds meer ijs op en dan heb je uiteindelijk een bol. Hij schept een enorme portie en hoort mijn verbazing, hij knipoogt, zwaait met zijn handen rond zijn heupen. Hij verwijst waarschijnlijk naar het effect van veel ijs eten. Dan komt de tweede smaak er nog bovenop. Lachend overhandigt hij het mij. Mijn ijsje weegt zeker een paar ons. Ben krijgt een iets kleiner exemplaar. We zitten een kwartiertje te genieten. De man vraagt tussendoor nog even of het smaakt. Deze picolo zullen we nooit vergeten!

Vrijdag is de laatste dag in Silvi Marina. We doen het rustig aan. Morgen weer een verhuisdag. We gaan naar het dorpje iets verderop aan de kust, Pineto.

Het  plaatsje valt een beetje tegen, maar wat wel de moeite is, is een oud vervallen hotel. Ik neem verschillende foto's en ga het later zeker op internet nog eens opzoeken. Het is afgesloten met hekken, vergane glorie dat op instorten staat! Verder is het centrum saai, er is een leuk stationnetje, een paar winkeltjes en ook een tegeltableau van de toren die we al een paar keer gezien hebben aan de rand van het plaatsje. Ik heb bedacht dat we daar straks wel wat kunnen gaan drinken. De parasolletjes staan op ons te wachten. Er is een mooi strand, maar ook daar is het seizoen nog niet begonnen.

Er zitten wat bejaarde mannen onder de bomen. Hun stoeltjes blijven daar standaard staan. Het kaarten kan gelijk beginnen. We lunchen aan het strand.

En maken nog een wandeling voor we naar de Torre van Pineto gaan. Helaas, daar aangekomen blijkt het een educatief centrum te zijn, er staan borden met allerlei info op het gebied van de natuur. Geen menukaarten dus!

We rusten even uit en gaan dan in Silva Marina maar iets drinken. In dit plaatsje zijn we eigenlijk nog niet geweest. De camping ligt hoog op de berg, het plaatsje daarentegen aan het strand. Ook dit blijkt geen mondain gebeuren te zijn, maar we zitten wel heerlijk in het windje . Vanavond de laatste verhuis, koffers pakken en naar de Povlakte.

We vertrekken om 7 uur en rijden via de tolweg naar de Riviera Conero, die erg mooi moet zijn met zijn witte rotsen. Het eerste plaatsje is Numana,  we drinken koffie  in Sirolo. Dit zijn de mondaine plaatsjes van dit kustgedeelte. We zien een poster van de mooie witte rotsen, dat belooft wat! Het is er ontzettend druk, iedereen gaat blijkbaar naar het strand op zaterdag. Er is weinig parkeergelegenheid

Wij hebben geluk dat we een gaatje vinden en drinken opeen van de terrassen een heerlijk ochtendbakje.

De prijzen zijn hier ook mondain, we zijn natuurlijk niets meer gewend na Zuid-Italie. Maar het is prima zitten daar. We willen nog even stoppen in Portonovo, daar is het natuurschoon blijkbaar op zijn mooist! Dat ligt aan de andere kant van de hoge rotsen. We rijden midden tussen de wielrenners, skeelers en andere sporters de Monte Conero over. Daar aangekomen is het ook een gekte, het is een van de drukste stukjes die we van Italie hebben gezien! Het strand is erg smal, de mensen zitten zowat boven op elkaar. We vragen waar de prachtige rotsen zijn aan een van de obers van een restaurantje die al voor de middag aan het dekken is. Helaas, die zie je alleen vanaf een boot. We nemen nog iets te drinken bij hem, maar slaan de boottocht over. We doen het met de poster!

We rijden richting Ancona, een grote havenstad. Er moet een mooi centrum zijn, maar ook daar heel druk. We kunnen beter een kleiner plaatsje opzoeken. Het wordt Fano.

Het stadje was ooit de grootste Romeinse kolonie aan de kust, het is helemaal ommuurd en de Arco d Augusto moet ook de moeite waard zijn.

En jazeker, het is een heel mooi, maar ook gezellig stadje, mede door de week-en antiekmarkt die door het hele plaatsje slingert.

Daar zie ik ook voor de eerste keer de piadina, een soort gebakken broodschijf gevuld met mozzarella, tomaat etc .Een dametje in een kraam staat op hulpblokken om de koeken te bakken. Ik kijk en vol trots laat ze me zien wat ze staat te bereiden. Een oud mannetje zit op zijn gemak voor de kraam te smullen. Ik zal ze later zeker proberen.                                                            Maar eerst de laatste 150 kilometer naar Port Garibaldi. Dat ligt ten zuiden van Venetie en ten oosten van Bologna, zo'n 1300 km nog van huis. Ik rij het laatste stuk, en wat erg opvalt is de vlakte....we zijn natuurlijk al weken in een heuvelachtig of bergachtig gebied. het lijkt Zeeland wel of zo!  Het schiet op, we zijn tegen 5 uur op de camping. Een prachtige weer, met een hartelijke ontvangst van iemand van Vacansoleil. We pakken uit, eten even en gaan naar de boulevard. Er staat een grote muziektent op het strand, het vuurwerk voor later wordt opgesteld. Braderie, eetkraampjes, Braziliaanse dans en muziek, een motorclub, kortom volop leven in Porto Garibaldi!