Naar Silva Marina

Langs de provinciale weg rijden we zaterdag naar Silva Marina. Het is nog geen tweehonderd kilometer, dus dat is om te doen. We kunnen ook nog stoppen in een paar leuke plaatsjes. Het eerste is Termoli. Een vestingsstadje. Ook hier zien we de visstellages weer!

Er is een heerlijk strand en er staan bijzondere stoelen langs het water. Met de blauwe lucht als achtergrond een fantastisch zicht. We lopen de vesting rond, bekijken onze mail op een terras met Wifi en gaan verder naar de volgende bestemming Vasto.

Dat heeft een onder- en bovenstad. We bezoeken eerst het gedeelte aan het water. Het is allemaal al weer wat mondainer en drukker dan dat we de afgelopen weken gewend zijn. Hier ineens weer de weegschalen op de boulevard! Ik ga er op staan, maar heb geen 50 eurocent, trouwens ik laat mijn vakantie niet verpesten! Er is een kunst- en sieradenmarkt. Het is net siësta, er is geen kip te zien . De standhouder doet met zijn klanten mee.

Dat het nog geen hoogseizoen is merk je wel, we kunnen voor het water parkeren. De kermisattracties zijn nog ingepakt. We eten ons broodje op een bankje in de schaduw en gaan een kijkje boven nemen. Wel met de auto, het is een hele klim!

Boven zien we een bruidspaar dat poseert voor de reportage. Ik heb medelijden met het bruidje, ze heeft een jurk aan met meters voile! We aanschouwen alles vanaf een terras met de gebruikelijke cola en aperol spritz met de bijgeleverde hapjes. Dat is hier de gewoonte, ongevraagd altijd een schaal met lekkers erbij.                               

Iets verderop zien we een facade van een kerk. Leuk dat zoiets in ere wordt gehouden. Het geeft in ieder geval een leuke doorkijk voor de foto! Het is een rustig fotogeniek plaatsje met mooi uitzicht vanaf boven. Geen verkeerde beslissing geweest.

De laatste kilometers gaan weer langs de kust. Hier komen we e rachter dat de visstellages Trabachis heten. De fishermans stands worden tegenwoordig ook gebruikt als restaurant, de vis komt zo op het bord. Er is zelfs  een mogelijkheid ze te bezoeken met een gids. Ze blijven me fascineren. Ik vind het zo bijzonder dat zoiets op een paar palen in het water blijft staan! De constructie is prachtig.

We arriveren net na 5 op de camping in Silvi Marina bovenop de Atriberg. Het is de mooiste camping die we tot nu toe gehad hebben. Het uitzicht is schitterend.

Zondag 7 juni, onze eerste dag in de Abruzzen. gaan we naar Chieti. We zakken af het binnenland in en zien de besneeuwde toppen van de Monti della Laga. Chieti is zonovergoten en de zondagsrust is te voelen. We drinken koffie op het eerste gezellige pleintje, het koffiekopje heeft een heel apart dekseltje! Ik neem een cappuccino en lepel de schuim lekker op. De ober heeft dat gezien...en komt met zijn kannetje opgeschuimde melk naar buiten om nog wat bij te scheppen. We wandelen richting musea en komen door een straatje waar een oud kleermakertje in de deuropening zit te werken. Hij is enthousiast als ik vraag of ik een foto mag maken en haalt verschillende colberts, gilets en werkstukken naar voren.

Als we een winkelstraat inlopen zien we veel mensen die aan het werken zijn aan een bloemenloper. De patronen zijn uitgetekend op straat, padvinders, ouderen, maar ook nonnetjes zijn gemaaid gras en bloemen in de vakken aan het leggen. Later blijkt dat de loper vanuit de kerk door heel het dorp loopt. Een jaarlijkse traditie. Om 6 uur zou er een parade of optocht vanuit de kerk volgen. Daar hebben we maar niet op gewacht. Het was nog maar 10 uur, wij zijn vroege vogels!

Langs het bloementapijt ook even aandacht voor de chique galerijen, de schitterende palazzo en ook weer een mooi postkantoor. Het is een beetje Milaan- allure vind ik.

Aan het einde van de straat is een heerlijk park, daar staan verschillende musea, alleen...op zondag gesloten! Wel zijn er overal vieringen in de kerken. De mensen zijn mooi aangekleed. Het is duidelijk een stad van niveau. Na de kerk gaan ze koffie drinken, wij doen dat ook. Heerlijk in het park, wat op het Vondelpark op een zomerse dag lijkt! Er is Wifi, dus even profiteren.

Het Romeinse theater is aangevuld met moderne onderdelen, het wordt blijkbaar nog gebruikt.

We lezen op een poster dat er een kersenfestival moet zijn in Guiliano Teatino. Ik zoek op de navigatie op waar het ligt, 28 km, dus om te doen. De beslissing is snel genomen, daar gaan we vanmiddag heen. Onderweg komen nog meer grote posters en aankondigingen van het festijn tegen....

De navigatie brengt ons na een dik half uur rijden naar een afgelegen landweggetje met een paar huisjes waar een praalwagen voor staat. 'bestemming bereikt'. Dit zal het toch niet zijn? We vragen de mensen where is the party. Gelukkig begrijpen ze het en duiden ons aan dat we twee kilometer verder moeten zijn. Echter na 5 km rijden in de rondte komen we weer bij de mensen met de kersenwagen aan!

Dan springt een van de jongens op zijn scooter, wenkt met zijn arm en rijdt met zo'n 60 kilometer per uur voorop, schiet over de verkeersheuvels, hangt schuin in de bocht, we kunnen hem maar net bijhouden! Maar we bereiken nu het stadje waar een speciaal gemaaid veld als parkeerterrein fungeert,  er staan drie auto's. Maar we zijn nu zo ver dat we toch maar even gaan kijken in het dorpje. Er staan tenten met braderieachtige spulletjes, de meeste verkopers hangen maar wat bij elkaar of zitten bij de plaatselijke bar. We zijn duidelijk te vroeg!

Er staan verschillende kunstenaars verspreid met hun werk onder de bomen en langs de weg. We nemen een kijkje en gaan dan ook maar even wat drinken. De aperol en de cola worden ook hier weer geleverd met een garnituur van hapjes. Leuke Italiaanse gewoonte.We nemen een uurtje de tijd om uit te rusten. Ook niet verkeerd!

Om 4 uur komt er ineens beweging en leven in het dorp. Van alle kanten komen er politieagenten om het verkeer te regelen. De kern is binnen een half uur bezaaid met mensen. Er wordt van alles geschonken, er is veel etenswaar te koop. Ik neem een speciale cocktail met kersen. Het recept krijg ik er bij!

Een uur later dan op het programma volgt het defile. Onze vrienden en nog vier andere wagens rijden een paar keer rond, het blijkt een wedstrijd te zijn.

De Eiffeltoren met als muziekbegeleiding de Marseillaise , meneer pastoor met een non, er komt nogal wat voorbij. Na de optocht houden we het voor gezien, de taartwedstrijd, waar ik me op had verheugd, is ook een dik uur uitgelopen. Het kan wel voor vandaag. We rijden door een prachtig stukje natuur terug naar Silva.

Maandag bezoeken we Pescara. Het is bewolkt, voor het eerst in dagen. Het is vreemd het zonnetje niet te zien.

Het is een hele lange boulevard, met de aangrenzende plaatsjes zeker wel 15 kilometer. We lopen er een heel stuk langs en zien mooie oude gebouwen tussen de nieuwbouwflats staan. Volgens de gids heeft de stad weinig  cultuur, dus we verwachten er niet zo veel van.

Er staan verschillende betonnen banken, met tegeltjes versierd, op de stoep liggen de nodige mosaiekwerken. Het is heerlijk flaneren. We gaan eerst naar het oudste gedeelte. De wijk heeft en overdekte mercato, een theater, een paar museums. Het is een geschikte dag om een flinke wandeling te maken, het weer laat het toe.

In de markthal een overdaad aan etenswaren. Ook de eigenbereide pasta ravioli en de verschillende types bloem zijn hier te koop. Helaas, het is niet te doen iets mee te gaan sjouwen! In een barretje eten we pizza, helaas geen internet. Als we verder lopen komen we natuurlijk volop zaakjes met de bekende Wifi-sticker tegen. Dan nog maar een espresso bij een leuk cafeetje. De barman spreekt Frans, hij heeft een maand of 8 in Brussel gewerkt. We rusten lekker even uit voor we naar de brug gaan die de haven over de rivier Pescara met de stranden verbindt.

De brug is voor fietsers en  voetgangers en is 463 meter lang. Aan de overkant doemen de vrolijk gekleurde parasolletjes langs de kust op. Het nodigt uit om nog wat te drinken voor we naar huis gaan. De zool van mijn slipper is door de lange wandeling en de warmte losgelaten. De witte wijn die ik neem valt, mede doordat de zon weer hevig brandt, behoorlijk zwaar. En dan nog die slipper.... Het laatste stukje door de Via Firenze valt daarom tegen...  We stoppen toch nog maar even voor een laatste koffie met wat lekkers erbij. Red velvet cake uit Amerika!