Calabrie.

Donderdag gaan we op weg naar Calabrie, een voor ons totaal onbekend gebied. We bekijken de grote lijnen van onze tocht voor die dag even op de overzichtskaart van Italie, gekregen van Anneke en Gerard. Hij bewijst ons veel nut!

We gaan het grootste gedeelte over de tolweg. Het is een dikke 400 kilometer naar Corigliana  Calabro. De snelste weg is door de bergen in het achterland van Terracina door prachtige dorpjes. Het is leuk om de schooljeugd te zien staan wachten op de bus. Het is allemaal nogal afgelegen, we rijden dan ook een uur voor we de snelweg op kunnen. We passeren Caserta waar het koninklijk paleis ligt. Dit is te vergelijken met Versailles, voor de volgende reis dan maar! Ook komen we langs Napels en Pompei, bekende plaatsen nu.

Ons doel is de Amalfikust. Het is een tocht van ruim drie uur om hem helemaal te rijden, we willen in ieder geval de eerste bocht om voor het uitzicht. De start is in Vietri sul Mare. Een gezellig plaatsje met keramiekwinkeltjes en veel oude bewoners die op bankjes en muurtjes de toeristen bekijken. Ik heb een luchtig jurkje aan, er komt dan ook een dametje van dik in de 80 vragen of ik het niet koud heb en wrijft even over mijn arm. De Italianen zijn erg vriendelijk, waar we ook komen, het valt ons erg op. Nu hebben wij met de Fransen ook nooit geen moeite gehad hoor.... We drinken onze ochtendkoffie in het dorp en besluiten om toch tot de plaats Amalfi zelf te rijden, we zijn er nu en moeten de kans benutten om alle plaatsjes tegen de bergen en daaronder de spectaculaire uitkijkpunten op zee te bekijken.

We passeren Fuenti, Cetara en Maiori voor we bij Amalfi komen. Het verkeer is verschrikkelijk, gelukkig heb ik een goede chauffeur, maar af en toe twijfelen we wel eens of het mogelijk is met een ongeschonden auto terug te keren. Veel respect voor de buschauffeurs, hoe moet dit in juli en augustus zijn.... Er rijden weer van die grappige werkautootjes volgeladen met citrusvruchten. Er zijn dan overal in de plaatsjes markten.

Amalfi is de trekpleister, we hebben dan ook geen parkeerplaats. De grotere parkeerplaatsen liggen te ver van het stadje. Daar hebben we geen tijd voor, we moeten nog een eindje! Het is wel leuk om er doorheen te rijden en wellicht komen we nog wel eens terug. We eten een broodje onderweg op een parkeerplaats en gaan terug richting Salerno. Een geweldige ervaring hoor!

Salerno is een grote havenstad. Er is veel van het vrachtvervoer te zien. Aan de kustweg staan prachtige gebouwen. Hier schieten we de tolweg weer op. We willen nog in een toeristisch dorpje 100 km verderop stoppen om even te relaxen. Lagonegro.

We komen hoog van de weg in het dorpje aan. Volgens de navigatie zijn we op de plaats van bestemming. Nou, er is niets te beleven. Dan zien we een meisje en vragen waar het Centro is, dat blijkt toch een paar kilometer lager te liggen. Hier is het wintersportgebied.

We zakken verder af naar het zonnig gelegen centrum en nemen een vino blanc en een cola light op het dorpsterras. De barman probeert een beetje Engels met ons te praten, maar dat gaat hier toch maar erg beperkt. Handen en voetenwerk dus. De rekening is gelukkig gedrukt...3 euro!  Er rijdt een knappe italiaan te paard voorbij ons rustpunt, dat maakt het beeld compleet. Op voor de laatste honderd kilometer, een uurtje denken we.....

Maar de tolvrije A3 wordt om de paar kilometer gerenoveerd, verbeterd met een tunnel, verbreed etc. Het is een mooi gezicht, maar we moeten bij  Laino Castello de weg zelfs helemaal af, rijden dan zo'n 40 km door de bergen om 5 kilometer verder op de tolweg weer aan te sluiten. Pfff de laatste loodjes wegen zwaar, vooral na de Amalfikust. Dit neemt zeker een uur extra tijd in beslag. De weg zal straks wel een supersnelle verbinding worden met het zuiden....waarschijnlijk dan ook wel tol.

De bergen zijn meer rotsachtig, er groeien weinig bomen. Het is nu nog redelijk groen hier, maar we merken al wel dat het flink warmer wordt. Desondanks ligt er op de toppen nog steeds sneeuw.

Camping il Salice ligt direct aan de Ionische Zee. De receptie is prachtig, het huisje wat minder, zijn we niet gewend van Vacansoleil, maar we leven buiten, het wordt prachtig weer de komende week! We installeren ons en gaan op tijd naar bed. Het was een lange. vermoeiende dag! Van slapen komt niet zoveel, eerst op muggenjacht, dat krijg je met die warmte!

Onze eerste dag gaan we het oude centrum van Corigliano Calabria bezoeken. We zien vanaf ver het prachtige kasteel al staan, rijden de Via Rome in, de hoofdweg van het plaatsje en kunnen daar gewoon gratis parkeren. Er komen gelijk wat mannetjes op ons af om op het kasteel en de kerk te wijzen. Die mogen we niet missen!

Ik zie een leuk terrasje en wil even kijken voor de koffie, blijkt het een galerietje te zijn van een wel heel exentriek artistiek figuur! Ik word van boven naar beneden bewonderd over de kleuren van mijn sieraden, kleding, shawl etc.

We moeten binnenkomen en alles bekijken. Zijn naam is Giovanni Catalano. Hij spreekt tien woorden Engels, maar haalt de laptop erbij met een vertaalprogramma. Hij vraagt of ik ook kunstenares ben. Ik vertel hem over mijn kook-, bak-,  decoratie- en andere creatieve bezigheden. Hij wil gelijk met me ergens gaan eten..

We lopen verder richting kasteel, maar nog steeds geen terras. Dan komen we op een pleintje met prachtig verweerde huizen en de plaatselijke bar. Gewoon aan de toog koffie drinken en een praatje met de barman die 15 woorden Engels spreekt. Nou zijn wij nogal van de contacten leggen met de locals en proberen te converseren waarop er naar de naastgelegen Tabaccio wordt geroepen. Er komt iemand die zijn telefoon aan Ben geeft, hij heeft zijn vrouw gebeld, die spreekt wel Engels. Wat een bijzondere mensen hier.

In de kerk zijn een paar dametjes van rond de 80 bloemen aan het verversen.We worden vriendelijk binnengehaald, er gaat opeens licht aan. We worden gewezen op Maria, miniatuurwerkjes van processies die hier ieder jaar worden gehouden. Ze willen niet op de foto, maar Ben krijgt wel een paar prachtige prenten van Maria en Jezus aan het kruis.

Via nog wat trapjes en steegjes komen we bij het letterlijk en figuurlijke hoogtepunt van Corigliano, la Castello, er is een prachtige entreepoort en de foto's beloven heel wat moois.

Het is ook prachtig. Er zijn twee routes om te volgen, we komen steeds hetzelfde magere poetsvrouwtje met 6 tanden tegen. Ze veegt zowat de vloer voor onze voeten. Ik geef haar 2 euro...en ineens gaan er ook andere ruimtes open.

De keuken heeft enorme koperen pannen, mooie bakvormen en grote ovens, ik voel me daar in mijn element! Maar het mooiste moet de Spiegelzaal zijn.

Die is ook inderdaad prachtig, schitterende spiegels met draperieën erover en enorme kroonluchters. Maar (voor mij) het mooiste moet nog komen!

Er is een prachtige toren die van binnen helemaal beschilderd is en een mooie bewerkte wenteltrap heeft. Als je de deur opent val je even stil, wat een juweel!

We genieten even van het uitzicht tussen de kantelen. Hoe zullen die kasteelvrouwen zich daar ooit hebben gevoeld.

Onze eerste indruk van het armoedige Calabrie is indrukwekkend en bizar. We willen ergens brood gaan halen en heerlijk naar het zwembad. Het dorp heeft 1 bakker, die heeft ook nog maar 1 brood. Hij kijkt een beetje raar omdat ik het helemaal neem. Hier snijden ze gewoon stukken van een brood af en de rest is voor de volgende klant! Het blijkt bijna 1 kilo te wegen, we eten er wel twee dagen van. We roosteren het gewoon, dat doen ze hier ook. Al het brood wat over is wordt geroosterd verkocht. Ik mag een kijkje in de bakkerij nemen.

Zaterdag staat een bezoekje aan Rossana een dorpje met veel Byzantijnse invloeden, zo'n 10 km verderop op het programma.

Er zijn drie terrasjes in het dorp, we kiezen dat voor de barokke kathedraal. We worden geholpen door een oud mannetje en bestellen koffie, maar er worden ook chocolade koeken mee geserveerd.....gewoon opeten dus, ze kunnen hier wel wat omzet gebruiken. Slimme ondernemer, je zou denken dat hij hie door al wel binnen zou moeten zijn!

In de kerk is alles goud wat er blinkt. Er zijn volop voorbereidingen voor een dienst. Wat een pracht en praal. De tegenstellingen zijn erg groot hier. Dat is ook wel te zien aan de verschillende winkeltjes in het plaatsje.

Er moet een bijzondere Byzantijnse kerk de San Marco met 5 torens zijn. We volgen op aanwijzingen van de plaatselijke bevolking talloze straatjes, trapjes, op en af...pffff het wordt al warm, maar na een km of 5 hebben we hem dan toch gevonden. We draaien er een paar keer rond, wij kunnen echter maar 3 koepels vinden...maar hij is indrukwekkend door zijn eenvoud.

Van de San Marco uit is het maar een paar minuten terug naar de kathedraal, je moet alleen de weg weten! We hebben wel geluk, de voorbereidingen waren voor een bruiloft, die hebben we nu wel even van dichtbij mee kunnen maken. Er is een prachtig life-uitvoering van Ave Maria. Kippenvel momentje.

Op de weg terug kopen we kersen uit de kofferbak. Het mannetje weet de bestelde pond op 502 gram in een greep aan de haak te hangen. Hij verkoopt er meer blijkbaar.           De route wordt vervolgd, we gaan naar de restanten van een klooster, de Abdij Santa Marie del Patrion zo'n 18 km slingeren omhoog. Het zijn behoorlijk wat haarspeldbochten, door de mist is het wel een prachtig zicht. Het lijkt een witte deken. De kerk is een bouwwerk van natuursteen en gekleurde bouwstenen. De vloer bestaat uit prachtige tegelmotieven. De kerk stamt uit 1095 en is nog praktisch helemaal in takt. Het is ook daar weer erg rustig.

Zondag, de tocht naar Matera, een van de highlights! We rijden langs de kust omhoog, volgens de kaart steken we heel wat watertjes over, het lijken spatadertjes die allemaal in zee uitkomen. Alleen...ze staan allemaal droog! Ook hier wordt weer volop aan een nieuwe weg gewerkt, er ligt een prachtige nieuwe langs de provinciale uitvoering met ook weer de nodige tunnels. Het maakt de route van 135 km naar Matera wat sneller. Als we na 85 km landinwaarts rijden worden we verrast door prachtig natuurschoon. Diepe kloven, prachtig groen.

Matera is een stad gebouwd in twee ravijnen met huisjes genaamd sassi. De stad is gedeeld in de wijken Sass Barisano en Sasso Caveoso. Hier leefden 20.000 mensen tot eind jaren 50 vorige eeuw in grotten en stenen huisjes zonder electriciteit, water en riool tot ze werden geforceerd er uit te trekken. Het staat sinds 1993 op de Wereld erfgoedlijst van de UNESCO.

Heel vroeger waren de grotten schuilplaatsen voor gevluchte monniken, daarna werd het overgenomen door arme boeren. Er zijn 120 uitgehakte kerken. We bezoeken de Chiesa Madonna de Virtu, een van de mooiste vanwege de frescos.

Deze gaan we dan ook bezoeken, maar eerst een kijkje in de modernere bovenstad. Het is er erg druk met busladingen toeristen, wat we hier verder nog niet gezien hebben. Op een van de pleinen is een gezellige kunstmarkt.

We volgen de route van de VVV om niets te missen, komen langs prachtige kerken, mooie pleinen en slingeren door  de onderste wijken met de grotwoningen. Er zijn veel kunstenaars in gevestigd. Een van hen is de keramiekkunstenaar Nisio Lopergolo. Hij vertelt dat hij in Florence docent aan de kunstacademie is geweest. De sasso (grot) is ook prachtig uitgehouwen. Ik maak foto's in zijn atelier en wil hem geld geven, maar nee, dat wil hij niet. Ik koop een mooi kannetje voor een vriendin die pas 65 is geworden en wil hem een fooi geven, nee, ook dat wil hij niet. Ik ga naar buiten met een extra mini handgemaakt kunstwerkje van hem.

Verderop koop ik bij een beginnend kunstenaartje van een jaar of 15 een schildpadje gesneden uit een stukje steen van de omliggende bergen. Hij heeft nog geen atelier, misschien later? Er staan er hier genoeg leeg!

We komen uit op Piazza San Pietro Cavroso waar een heerlijk terras uitnodigend op ons wacht. Heerlijk even eten en drinken met uitzicht op de bergen met de grotten boven ons.

Ik besluit toch om het boek 'Christus ging Eboli voorbij' van Carlo Levis later te gaan lezen. Hij beschrijft hoe de mensen daar onder erbarmelijke omstandigheden hebben geleefd. Als je hier geweest bent denk ik dat het boek een extra dementie krijgt!

Overal staat aangekondigd dat Matera Culturele Hoofdstad 2019 wordt. Als opvolger van Leeuwarden zal het geen slechte indruk maken! We rusten nog even uit op een mooie terrasje, nog een laatste rondje over de markt met kunstenaars, maar zoals overal in Italie...van 1  tot 4 uur s'middags is iedereen aan het rusten!

We kijken terug op een van de mooiste dagen van onze reis.

Maandag doen we het ook wat rustiger aan en gaan de bergen in. We komen in het Parco Natzionale del Pollino. Door prachtig natuurschoon, enorme cactuspartijen en prachtige bloemen zoals teunisbloem, wilde cichorei, klaprozen, roze bekerbloempjes en schitterende vetplanten, maar vooral heel veel olijfbomen komen we eigenlijk per ongeluk in het dorpje Civita.

Het is een gehuchtje met zoals het lijkt alleen maar oude mensen. Ze willen ons allemaal helpen en uitleggen hoe we naar de oude brug moeten lopen.

Een van de mannetjes spreekt Duits, heeft een paar maanden in Stuttgart gewoond. Hij wijst ons de weg naar het ravijn en dat hadden we kunnen weten...het is me een eind.....En het wordt ook weer goed warm. We zien zelfs zwaluwen die tegen de wand drinken van het neersijpelende water. Wij hebben niets bij helaas.

We komen uiteraard voorbij het plaatselijke kasteel. Er loopt een groep Engelsen met gids voor ons, we zien ze steeds verder dalen en volgen maar, niets geen dagje rustigaan! De kloof is echter spectaculair, het is de moeite weer waard geweest. Het bruggetje is voor ons het keerpunt, de Engelsen lopen nog verder door....

Terug boven in het dorp kopen we brood, een plaatselijke worst, Tipical Calabria en gaan verderop een plaatsje zoeken voor de picknick.

De dagtocht gaat verder naar Morano Calabro, het lijkt vanuit de verte een beetje op Matera, maar alles is veel grauwer, somberder. Het blijkt dat hier toch wel echt mensen wonen. Bovenop is een museum. We beginnen de volgende klim....Ben foetert even.... Rustige dag?

Maar misschien is daar boven bij het museum wel een prachtig terras? We klimmen in een kwartiertje over honderden traptredes naar boven. Het museum is van 1 tot 4 gesloten, maar ik hoor toch een soort lounche-muziek....

En ja hoor...wat een beloning. In het hele dorp is geen kip te bekennen, maar er is toch een ondernemer die iets wil verdienen. Voor 1,50 euro twee kopjes espresso en twee glazen water. We bedanken hem met twee euro. Van hieruit rijden we richting standplaats stoppen nog even in Frascineto. Tegenover de kerk het vocht aanvullen. We zien de plaatselijke pastoor, er loopt een politieagent rond, wat een drukte voor zo'n dorp.

Er moet een museum zijn met de plaatstelijke klederdracht. We lopen door de lege straatjes. Het museum...uiteraard gesloten op maandag. Wat opvalt is de bijzondere straatverlichting, het lijken wel slingers! Ook de vervoersmiddelen baren opzien.....

Terug bij de kerk zien we veel mensen aankomen en de kerk ingaan. Er is een begrafenis, vandaar die drukte. De barman heeft zijn cafe gesloten, het rolluik gaat zelfs omlaag. Heel opvallend is een huilende hond die jankend de gebeurtenis extra tragisch maakt. We kijken even in de kerk, maar uit respect voor de overledene gaan we naar buiten, waar een zeer merkwaardig voertuig voor de laatste rit gereed staat.