Fondi Lazio

Het is donderdag. Ik ben zoals altijd vroeg op en heb al heerlijk met een muziekje mijn wandeling over de camping gedaan. Langs het strand terug en nu de parasolletjes eens geteld.....110 dus. Ontbijten op het terras en naar Sperlonga,  zo´n kilometer of 7 verderop. Het is een witgekalkt dorpje bovenop de reusachtige kaap met een wirwar van straatjes en trapjes. Het doet een beetje Grieks aan. De werkzaamheden zijn volop aan de gang. De betonnen treden worden voorzien van witte stootkanten.

Boven op de pier staat de Torre Trugli, prachtig zo tegen die blauwe lucht. Het plaatsje was een geliefd zomerverblijf van de Romeinen die in de grotten en kliffen allerlei restaurantjes maakten. In 1957 is door archeologen de villa Tiberius in de grotten gevonden. Wij houden het boven de grond.

Alhoewel we toch nog even gebruik maken van de natuurlijk ook witte lift die naar de parkeergarage en de grotten gaat. De trappen zijn fraai versierd met tegeltjes en het uitzicht is prachtig. Je kijkt langs kilometers strand. Onze 110 parasolletjes kun je net niet zien !

We klimmen en dalen, drinken koffie op het gezellige, stille plein. De drukte begint daar ook pas over een paar weken. We zakken weer naar beneden, bezoeken de kerk en lopen terug langs de boulevard. Deze is helemaal in beslag genomen door horeca, hotels, restaurants , barretjes en strandhuisjes. 

´s Middags gaan we naar ons eigen strand. Ik zoek schelpen , we lezen wat, even een middagje luieren. Daarna pannenkoeken met appel en met kaas. Een goed gevulde dag weer!

Vrijdag bezoeken we Latina. het is een grotere plaats die wat verder het binnenland in ligt. De eerste indruk is niet ze geweldig, maar als we het plaatsje verder in lopen wordt dat goed gemaakt. Er zijn rondom het grote stadsplein straten in ringvorm met winkels die een beetje Milaanachtig aandoen.

Op de Piazza del Popolo is een markt waar allerlei culinaire specialiteiten worden verkocht. De kraam met Siciliaanse dolces ziet er erg uitnodigend uit...dat wordt smullen over twee weken als we in Mazzara zitten!

We lopen even de kerk binnen en nemen een kijkje in museum Cambelotti.  En dan gaan we natuurlijk toch nog voor iets lekkers bij de koffie.

Bij de pasticceria krijg ik uitleg over het gebak. Het zijn allemaal kleine hapjes, in veel zit ricotta verwerkt, ook vaak marsepein. De ricottakaas wordt zoals bij ons als kwark met room verwerkt tot een zoet mengsel, hierin zitten ook nog gedroogde vruchtjes. De vulling komt in krokante hoorntjes of marsepeinen bakjes.

We rijden verder naar Ninfa. Dit is een verlaten dorp, waar in 1921 door een Engelse familie een botanische tuin is aangelegd tussen de vervallen huisjes, klaterende watervallen en riviertjes. We eten eerst lekker aardbeien onder een boom en hebben uitzicht op Norma, het plaatsje dat boven Nifma ligt.

Het park is alleen met gids te bezoeken, zo blijkt. De volgende rondleiding start pas twee uur later, dus besluiten we de tuinen alleen vanaf boven te bekijken daarom via 6 haarspeldbochten omhoog!  In Norma is ook een chocolademuseum, maar helaas is dit op de middag gesloten. We slenteren door het oude stadje .In veel straatjes denk je `Hier kan toch echt niemand meer wonen` maar, de geluiden en de was zeggen wat anders. Ik zie een keukendeur openstaan en maak snel een foto..... We slingeren daarna door naar Sermoneta, een dorpje zo´n 10 km verder. Je rijdt er wel een half uurtje op....maar er moet een sprookjesachtig kasteel staan, Castello Coatani.

We treffen het, er is een fotoshoot bezig voor de presentatie van een nieuwe collectie Indiase sarongs. We raken in gesprek met een van de medewerksters, blijkt het kleine vinnige ding de fotografe te zijn !We krijgen toestemming om zelf wat foto´s te maken, als we maar niets publiceren. Dat is dus snel beloofd.

 We lopen nog wat trapjes op en af, slingeren langs ateliertjes en genieten van het prachtige uitzicht vanaf de Monti Lepini. Er is een keramiekmuseum, maar ook dat is nog niet klaar voor de komende vakantie...daarom even wat tijd voor een Aperol Spritz en een cola op het gezellige dorpsplein. Ongevraagd krijgen we er twee bakjes zoutjes en een schaaltje olijven bij...lekker toch!

Zaterdagmorgen rijden we via Terracina langs de kustlijn naar San Felice Circeo. Het strand is op een enkele wandelaar na nog helemaal verlaten. Het dorpje hangt tegen de Monti Circeo. Het is een vredig plaatsje met ook hier weer de restauratiewerken in volle gang. Het plein waar we koffie drinken is een oase van rust. Ik denk dat alleen de plaatselijke bevolking nog maar op de been is. We hebben dan ook volop bekijks met onze zomerkleding. De mensen van hier hebben gewoon de winterjas en laarzen nog aan. In de mooie winkeltjes is alles erg afgeprijsd. Toch ook last van de crisis hier..

Af en toe neem ik een foto van ons samen, heb dus geen selfiestick .....maar er zijn ook andere manieren! Met de medewerking van de zon gaat dat prima.

Via de weg dwars door het Parco Nazionale rijden we met rechts en links water naar Sabaudia, het volgende onderstreepte plaatsje op de kaart. Rechts ligt het Lago del Paola, links de Mare Tirreno. Langs deze weg is het water zowat volledig afgesloten door de luxe huizen, restaurants en hotels. Je kunt er maar op een paar plaatsjes bij het water komen en heel de weg van zeker 5 km staat vol met parkeermeters. Het lijkt Saint Tropez wel.

Wat dan wel weer opvalt op het kleine stukje openbaar strand is dat de gevonden voorwerpen daar toch wel erg prominent opgehangen worden!                              We rijden naar Sabaudia en stoppen daar nog even om wat te drinken. Het is een modern plaatsje met veel nieuwe gebouwen, de charme van de middeleeuwse dorpjes is hier ver te zoeken, zelfs de kerk is een witte strakke toren. We halen boodschappen en gaan terug naar ons onderkomen in Fondi....we gaan naar het strand vanmiddag. Morgen staat Napels op het programma dus even uitrusten.

´s avonds lopen we terug naar het huisje en komen in het tunneltje dat onder de snelweg loopt een peuter op een loopfietsje tegen die rustig de boel verkent. Hij kijkt zo eens naar het water dat uit de riolering loopt, lacht naar ons en geeft Ben een spotane high five. Ik vraag naar zijn madre, maar hij blijft alleen maar lachen. We zien verderop een jong stelletje en vragen of het hun bambino is, maar nee. Het kereltje loopt rustig door. Dan breekt ineens de Italiaanse paniek los, er komen van alle kanten hardlopende, roepende en gillende mensen....Antonio...... Zelfs de hond komt mee. We verwijzen hen naar het tunneltje, de ontdekkingsreis is afgelopen!

Zondag is de dag dat we Napels bezoeken. We rijden de grens van Lazio en Campanie over en zien gelijk grote verschillen. Het is armoediger, kleurlozer, ziet er zelfs wat droger uit. Wat wel leuk is zijn de vitrines met brood (pane), en de aanprijzingen van de ozarello, van echte buffelmelk uiteraard, in deze streek. Het vuil langs de kant is overvloedig aanwezig en we zien de Vesuvius opdoemen.

We hebben geen idee wat we van Napels moeten verwachten, maar zeker niet de wolkenkrabbers die we zien zodra we de ring rond de stad oprijden.

En ook het supermoderne station is een onverwacht stukje Napels. We parkeren de auto in een prive- parkeergarage. Een druk Italiaans baasje wijst ons met handen en voeten de weg naar de stad. Ik heb de Capitoolgids bij en mijn City Maps to go app, we lopen goed voorbereid de aanbevolen route van de gids.

Het hart van deze stad heeft op 3 vierkante meter 47 kerken! We beperken ons tot het bezoek van drie daarvan. Het is wel een prima dag zondag, overal zijn missen en is er muziek. We beginnen bij de Porta Capuana en lopen vandaar door de leuke straatjes met souvenirwinkeltjes waar leuke miniaturen worden gemaakt van beroemde artiesten, politici, staatshoofden en waar je een kijkje mag nemen in de ateliers. Ben kan het niet laten om even bij de paus te gaan staan. In heel de stad worden ook gelukspepertjes aan een hangertje verkocht, weet niet of het helpt, maar heb er toch maar een gekocht. De meeste zijn rood, maar voor de voetbal FC Napoli zijn er ook lichtblauwe varianten.

Het is in Italie ook Moederdag deze zondag, overal staan kraampjes met bloemen en in de Pasticerria zijn de mooiste harttaarten uitgestald. We hebben er al een lange ochtend opzitten, om 7 uur vertrokken in Fondi, dus even proeven, het smaakt heerlijk! Een van de kerken die we niet willen missen is de Duomo. Er is een plechtigheid bezig, we zien mensen die bij een priester een beeld kussen, familieleden maken volop foto's. Er staan zelfs twee politieagenten naast!

De kerk is een pronkstuk van pracht en praal en heeft verschillende zijaltaren in kolossale zijvertrekken. De koepels zijn prachtig beschilderd.

Van hieruit lopen we naar Piazza del Gesu Nuova waar het levendige hart van de stad is. Hier zijn kerken, palazzo, klooster, straatartiesten, koetsjes met paarden en vele toeristen. De Gesu Nuova kerk is ook weer rijk gedecoreerd, in tegenstelling tot de Santa Chiara, een sobere kerk maar wel met een ongelooflijke  kloostergang van Majolica tegels in vooral geel-blauwe kleuren. Het doet een beetje Portugees aan.

 Langs de Via Toledo gaan we richting Palazzo Reale. We kijken ook gelijk even in de straatjes van de Spaanse wijk. Smalle steegjes met hoge huizen vol wasgoed, vlaggetjes en op de straten verkopers van schelpen, lederwaren en noem maar op.

Verderop heb ik hoge verwachtingen, daar ligt de Galleria Umberto. Jammer, ook deze in de steigers! Maar het is toch een overweldigend gebouw.... De prachtige vloeren, de lichtkoepels met talloze glasplaatjes. Er heerst een gezellige sfeer, de winkeltjes zijn op zondag voor de toeristen gewoon open.

Aangekomen op het Piazza del Blebiscito nemen we eerst een cafe freddo op een terras onder een van de bogen van Chiesa San Francesco di Paola. Het uitzicht op het plein is daar prima, ware het niet dat ook het Palazzo Reale helemaal in de steigers staat.

We wandelen langs de haven terug naar de parkeergarage. Ook daar natuurlijk uitzicht op de Vesuvius, je kunt hem niet missen. We gaan er helemaal rond rijden, naar boven gaan slaan we over. Het is nog een flinke wandeling naar de auto.

Daar aangekomen blijkt dat de beheerder siësta heeft. We moeten wat buren aanspreken en die wijzen ons op een bel. De man komt op zijn balkon en....laat een emmer zakken, Hier mag de afgespoken10 euro in! Nou kenden we de klomp al bij de bruggetjes van de boot.......

Zoals gezegd rond de Vesuvius naar Pompei. We komen aan door uitgestorven dorpjes, maar een kilometer voor de grootste attraktie van Italie begint de kermis! De kraampjes met souveniers staan tegen elkaar in een lange rij bij de ingang, overal betaalde parkeerplaatsen. Je wordt gelokt om daar op te rijden. Eten en drinken in overvloed. We parkeren bij de Carrefour en lopen een stukje terug. het gebied is natuurlijk zo groot als een dorp...'s Avonds zal ik er dan ook achter komen dat ik twee fouten heb gemaakt: Napels en Pompei op 1 dag wilen zien en slippers aantrekken. Maar het is wel de moeite waard.

We krijgen een indruk van hoe het plaatsje er heeft uitgezien. de huizen van de rijkere mensen, de badhuizen, de arena's...overal zijn nog restanten van te vinden. Het straatplan is goed te volgen. De gevolgen van de aardbeving en de daarna volgende lavastroom zijn indrukwekkend.

Stukken van vloeren, badkuipen, kruiken zelfs verkoolde lichamen zijn te zien. Een groot gedeelte hiervan in het museum in Napels. Ook zijn verschillende huizen de afgelopen jaren gesloten in verband met instortingsgevaar. Het was een volle maar rijke dag.

Maandag willen we dan ook heel de dag relaxen, naar het strand, wat lezen, de auto laten staan. Dat lukt helaas niet. Ik krijg 's avonds last van een spastische darm....het wordt zo erg dat we naar het ziekenhuis moeten. De nachtwacht legt ons uit hoe we er naar toe moeten rijden...in het Italiaans! Gelukkig heeft de navigatie 'Nuttige plaatsen nabij bestemming' in het pakket. We moeten 16 km rijden, komen aan op de parkeerplaats, gaan naar binnen, geen mens te zien. Alles gewoon open en verlicht. We hebben alle verdiepingen en liften gehad.....Een man op straat wijst ons naar de andere kant van het ziekenhuis, de Pronto Socorso. Ik word geholpen door een Griekse vrouwelijke arts, krijg een spierverslappende injectie en medicijnen voorgeschreven. Ik moet tekenen dat ik niet wil blijven. Gelukkig is de ellende snel opgelost.

Dinsdag pakken we het programma gewoon weer op en gaan een van de kloosters van Lazio bezoeken. Er zijn er hier nogal wat, we kiezen  Montecassino. Deze abdij is gesticht rond 529, op de ruine van een antieke akropolis,  in de tweede wereldoorlog erg verwoest, maar prachtig weder opgebouwd. We rijden door het prachtige landschap en zien dat er op de bergtoppen nog sneeuw ligt. Vanuit de verte kun je de Abdij al zijn liggen, een kolossaal bouwstuk, aan de buitenkant noemt de gids het een eenvoudig Gotisch bouwwerk. De binnenkant van de kerk is echter geheel pracht en praal, ingelegd marmer, prachtige kandelaars, mozaiekwerk, een juweel om te zien. De strak blauwe lucht geeft het witte gebouw een licht afgevende uitwerking. Het uitzicht is vanaf hier dan ook prachtig.

Het is allemaal inmens groot, we lopen er bijna alleen rond. We zien de toeristen allemaal in de kerk. Daar val je van de ene verbazing in de andere. Op de foto's krijg je een idee, maar de werkelijkheid is niet te pakken. De pauwen bovenaan de arcade zijn vooral bijzonder. Mijn moeder heeft een zwak voor deze trotse dieren, dus vallen ze mij altijd extra op.

Bij het klooster is een Poolse militaire begraafplaats. We worden daar hartelijk ontvangen door een Pools/Italiaanse gids die ook nog familie heeft in Amsterdam. Ze legt ons heel wat uit over de oorlogsgebeurtenissen in Cassino en raadt ook het plaatsje zelf onder aan de berg aan om te bezoeken. We volgen haar raad op, lunchen eerst in een Pizzeria en maken een wandeling door het bijna verlaten plaatsje, het is siësta zoals overal in Italie, de Italianen eten en slapen!

Onze laatste stop terug naar de camping is Formia, een kustplaatsje waar we al een paar keer langs zijn gereden. Er is een mooi haventje met een verweerde toren, bootjes, strand, terrasjes, parasols, wat wil je nog meer? Uh.....een gelato?

Woensdag een laatste bezoek aan Tarracina, slenteren door het stadje. Morgen vertrekken we naar Corigliano Calabro voor de volgende week, benieuwd wat Italie ons nog meer aan moois laat zien.