Eerste dagen Cagnano Varano

Zaterdag 31 mei het is onze 39e trouwdag. We gaan naar Vieste. Het is een slingerende weg langs de noordkant van de kust van het spoor van de hiel van de laars. We rijden vlak langs een spoorlijntje...kan hier een trein rijden? We komen langs de weg gewoon loslopende koeien tegen met vrolijk klinkende belletjes rond hun nek. Bijzonder! Als we in Vieste aankomen zien we eerst een gezellige markt met allerlei kazen, worst en natuurlijk olijven Wat ook leuk is zijn de miniatuur visstellages die we later op het strand zien.

Maar het mooiste van alles is wel de kustlijn! De huisjes staan hoog bovenop de rotsen en op een landtong staat de kerk. En dat alles in het wit.

De doorkijkjes zijn prachtig, vaak is dan ook de zee het einde van de straat. En iedere keer weer een geweldig uitzicht. In de kerk komen we weer een beeld tegen van, zoals we lezen, Padre Pio. De man lijkt op onze verwarmingsmonteur Jef, hij volgt ons de hele reis al. Of wij hem? Hij staat in iedere kerk, in tuinen op pleinen etc. We gaan het toch eens uitzoeken. We weten nu in ieder geval de naam.

Een van de plaatselijke specialiteiten is natuurlijk pasta. Er staan verschillende winkeltjes waar ze de zakken vol scheppen met de zelfgemaakte oortjes, spiraaltjes etc. Ook kun je deelnemen aan een workshop en demonstraties volgen. Een waar genoegen voor mij!

We wandelen langs de haven, waar we de vistoestellen weer zien. De rotspartijen zijn prachtig. Ook opvallend mooie terrasjes!

We besluiten langs de kustlijn terug te rijden. Dit duurt wat langer vanwege de kronkelige wegen, maar het is de moeite waard. Overal staan ook handelslieden met houtsnijwerk, fruit, pepers en knoflook. Het was een erg geslaagde eerste dag op deze stek.

Maandag is rustdag, maar ons kennende gaan we toch even naar een plaatsje verderop genaamd Rodi Garganico. Het was ons gisteren opgevallen toen we terugkwamen van Vieste vanwege de mooie schilderingen op tegels en muren en vooral de prachtige stokrozen. We drinken er onze ochtendkoffie op een gezellig terras en volgen de plaatselijke bewoners op weg naar hun werk, al boodschappen doend, de moeders met de kinderwagens, een gezellige sfeer.

Een rondje door het oude centrum is de moeite waard. We zoeken een bakker en in een van de straatjes vind ik een geweldig zaakje. Ik vraag het een en ander over zijn brood dat in mandjes ligt te rijzen., en ja hoor, ook hier mag ik gelijk de bakkerij zien. Ik heb weer een nieuwe vriend. We zullen hier later beslist nog wel eens terugkomen!

's Middags lekker wat luieren aan het zwembad en genieten van de heerlijke koekjes die mijn vriend heeft gebakken. Hij heeft van ieder exemplaar uitgelegd wat er in zit!

Dinsdag kunnen we er weer tegenaan. We gaan dwars natuurpark Promotorio del Gargano door en beginnen bij San Marco in Lamis. We passeren verschillende benzinepompjes, allemaal verlaten..de crisis en waarschijnlijk ook de hoge benzineprijs. De Benzina kost hier vaak ruim 1,70euro!

Opeens staan we voor een weg met een bord met wel heel veel Italiaanse tekst erop, en helaas, hier geen vriendelijke man in Panda die ons verder loodst. We kiezen maar voor de omleiding. Dit wil wel zeggen 11 km omrijden naar San Severo. Daardoor rijden we echter wel de complete Pelgimsroute, met de auto dan he! We komen aan in het eerste dorpje, Monte San Angelo. Hier veel genoemd naar onze pater, een hotel, een cafe zelfs een apotheek. We zijn benieuwd naar wat gaat komen, in het tweede dorp ligt hij begraven en hopen we op de ontknoping!

Eerst gaan we in San Marco het klooster bezoeken. Op de parkeerplaats zien we gelijk paters die een auto en een scooter zegenen. Ook staat er een pelgrim zijn voeten en sokken te wassen. Het klooster is vrij toegankelijk, geen parkeermeters...zoals bijna overal in Italie. Hier kun je de auto overal kwijt. 

Behalve de grote plaatsen, daar moet je buiten het centrum blijven. De tol is ook maar half zo duur dan in Frankrijk en voorbij Napels is het bijna geheel tolvrij op een paar wegen in Sicilie na.

Door naar San Giovanni Rotondo, de attractie van onze route. We rijden met de menigte mee automatisch een grote parkeerplaats op. We lopen verder naar het dorp, passeren nog meer parkeerplaatsen, er wordt zelfs gewerkt aan een grote parkeergarage. Een massa mensen loopt in optocht naar de kerk waar Padre Pio ligt begraven.Later blijkt dat het een nationale feestdag is, vandaar de topdrukte. Maar te zien aan alle souvenirwinkeltjes, horeca etc denk ik dat het altijd wel druk zal zijn.

In de kerk zijn paus Johannes Paulus en moeder Theresa ook in verschillende uitvoeringen aanwezig, de pater verkeert in goed heilig en zalig gezelschap. De rij in de kelder voor zijn graf lijkt wel de weg naar een attractie in de Efteling. De mensen gooien er geld bij, er liggen overschrijvingskaarten gereed. Ook een lange rij voor de tentoonstelling van het kamertje met bed, stoel etc, a la Vincent van Gogh in het zuid-Franse Saint Remy.

Naast de oude kerk is een geweldig grote moderne kerk gezet om alle mensen te kunnen ontvangen die hier de mis willen volgen. Ben denkt dat hij de kerk ook kent van tv, de paus komt er blijkbaar wel eens. In een van de winkeltjes koop ik een plaatje met het verhaal van Padre Pio. Het is zo dat bij hem in 1980 de vijf wonden zijn verschenen. Hij is de eerste in de geschiedenis van de katholieke kerk die dit heeft mogen 'ontvangen'. Dat verklaart dat hij op alle afbeeldingen ook handschoentjes zonder vingers aan heeft. Het mysterie is ontrafeld! Maar wij vinden het een groot circus. Ook de wielerploeg met bijpassende shirtjes die 1 en 2 juni de pelgrimstocht rijdt geeft extra drukte.

We gaan snel door naar Monte Sant Angelo, het laatste dorpje van de pelgrimstocht. Het ligt te schitteren in de zon als we aan komen rijden. We worden gelijk geattendeerd op de SanMichele Arcangelo, die mogen we niet missen. Het is een kerk onder de grond. Ik tel de tredes, bijna 100, het is er wel lekker koel.

Het blijkt verder een gezellig plaatsje met kasteel, winkeltjes en veel specialiteiten van Puglia te zijn. Het brood is ook hier weer 60 cm in doorsnede en de hosties, twee met gesuikerde honingamandelen ertussen liggen bij alle winkeltjes. Ik koop een doosje, maar ja, ik ben niet katholiek, weet niet dat die dingen naar niets smaken. De nootjes zijn wel lekker.

We wandelen naar het kasteel, maar het is te laat voor een bezoek. Ook dat kost maar 2 euro, daar hoeven we het niet voor te laten. Maar het kabeltje van mijn IPhone heeft het begeven. We willen nog verder rijden naar Manfredonia, dat is een grote plaats aan de kust. Daar zal zoiets best wel te koop zijn.

We rijden daar naar het dal en ook hier weer de prachtige bloemenpracht, een mooi landschap en loslopende koeien. De badplaats ziet er gezellig uit, alleen blijken dus hier door de feestdag alle winkels gesloten! Met het laatste restje fut in mijn telefoon maak ik nog wat mooie foto'''s.

s Avonds brandt er ook nog een chip door in de laptop door het beschadigde kabeltje... We besluiten dan maar een eindje te gaan wandelen langs een haventje 5 km  verderop. Als we om 9 uur terugkomen is de poort van de camping gesloten, met veel moeite komen we binnen. Niet onze beste dag ondanks al dat kerkbezoek! Lekker op tijd naar bed, morgen computermissie!'